পিতৃৰ পদাংকৰে চতিয়াৰ যুৱ ভাস্কৰ্য শিল্পী মনজিতে জিনিছে দেশ বিদেশৰ ভক্তৰ হৃদয়:বৃহৎ আকাৰৰ সিংহাসন নিৰ্মান

অগ্ৰদূত বাৰ্তা, চতিয়া, ১ ৯ অক্টোবৰ, প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত নামভৰ্তিৰ সময়তে শিশু মনজিতক পিতৃ, ভাস্কৰ্য শিল্পী, ভবেন হাজৰিকাই কুঁহিপাঠ আৰু ছিলঠ খনৰ লগতে হাতত তুলি দিছিল সৰু হাতুৰী বঁটালি এযোৰ। শিশু মনজিতেও পিতৃক অনুকৰণ কৰি কণ কণ হাত দুটিৰে কাঠৰ ওপৰত বঁটালি চলাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। সেয়াই আৰম্ভণি। হয়তো পিতৃয়ে পুত্ৰৰ আঙুলিত বহু সম্ভাৱনা দেখা পাইছিল। বয়স বঢ়াৰ লগে লগে পুত্ৰ মনজিতো হৈ পৰিছিল এজন নিপুণ খনিকৰ। অধ্যয়নৰ সমান্তৰাল ভাৱে মনজিতে হাতুৰী, বঁটালি আৰু কৰতেৰে শুকান কাঠত সৃষ্টি কৰিছিল সুন্দৰ ভাস্কৰ্যৰ। ইয়াকে পেশা হিচাপে লোৱা দুই পিতা পুত্ৰই নিৰন্তৰ নিৰ্মান কৰি গৈছিল এখনৰ পিছত এখনকৈ সিংহাসন ; অসমীয়া নামঘৰৰ এক অপৰিহার্য সামগ্ৰী। পিতৃৰ বিয়োগৰ পিছতো থমকি ন’ৰল মনজিতৰ হাতুৰী আৰু বঁটালিৰ খটখটনি। পিতাপুত্ৰই ৭০০ ৰো অধিক সিংহাসন নিৰ্মান কৰি অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তলৈ সৰবৰাহ কৰিলে। কেৱল অসমেই নহয় ; ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যৰ নগৰ মহানগৰত বাস কৰা অসমীয়া লোকে সংগ্ৰহ কৰিলে এনে সিংহাসন। জাৰ্মানীৰ ফ্ৰাঙ্কফুটৰ অসমীয়া সমাজৰ পৰা অনুৰোধ আহিল সিংহাসনৰ ; অনুৰোধ আহিল আমেৰিকাৰ ডালাস্কাছ, হিউষ্টন আৰু লণ্ডন মহানগৰীৰ পৰাও। পুত্ৰ মনজিতৰ তৎপৰতাত যোগান ধৰা হ’ল এখনৰ পিছত এখনকৈ উৎকৃষ্ট সিংহাসন।বিশ্বাভিমুখী হ’ল গুৰুজনাৰ অপূৰ্ব সৃষ্টি।কেৱল সিংহাসনেই নহয়, প্ৰয়াত পিতৃৰ পদাংকৰে মনজিতে নিৰ্মান কৰিছে অংকীয়া ভাওনাত ব্যৱহৃত বিভিন্ন মুখা, জয় বিজয়, গৰুড়কে ধৰি বহু মূৰ্তিও।সদৌ অসম শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ সংঘৰ বিশ্বনাথ জিলাৰ নাগশংকৰ অঞ্চলিকৰ আমবাৰীস্থিত আঞ্চলিক নামঘৰত প্ৰতিষ্ঠাৰ বাবে মনজিতে দীর্ঘদিনীয়া প্ৰচেষ্টাৰে নিৰ্মান কৰি উলিয়ালে এক বৃহৎ আকাৰৰ সিংহাসন। যোৱা ৭ অক্টোবৰত আঞ্চলিকৰ সহস্ৰাধিক ভক্তই শোভাযাত্ৰা কৰি এই সিংহাসনভাগ নামঘৰলৈ লৈ যায় আৰু গুৰু জয়ন্তীৰ দিনা ইয়াক প্ৰতিষ্ঠা কৰে।